Tijdens de afsluitmiddag van het schaatsseizoen op 11 maart is de pechprijs ‘Schieve Schaats’ uitgereikt. We willen jullie het betoog van Jan Hakkers niet onthouden dus bij deze.

Zoals jullie weten reiken we ieder jaar de “schieve schaats” uit voor de pechvogel van het jaar.

Vorig jaar is de “schieve schaats” niet uitgereikt. Maar dit jaar hebben we toch weer een gegadigde gevonden.

Ja het was natuurlijk wel weer een lastige voor de jury maar na wijs beraad zijn we tot de conclusie gekomen dat we de juiste pechvogel hebben gevonden.

Er zijn hou strekers die er alles aan proberen te doen om deze felbegeerde pech in de wacht te slepen. Gaan daarvoor maanden in training. Met als doel (zeggen ze) een twee honderd km tocht te schaatsen. Ze rijden vervolgens in 12 tot 15 uur naar de Weissensee in Oostenrijk om daar zoals ze zeggen deze alternatieve tocht der tochten op de schaats te volbrengen.

Maar niets is minder waar, ze hebben maar een doel en dat is de pechprijs winnen.

Om alles een beetje te verbloemen schrijven ze zich toch in voor de tocht van  200 km,voordat ze de actie ondernemen om voor deze pechprijs in aanmerking te komen. En ja hoor gelijk in de eerste ronde was het al raak. Henk Kleinjan ging zo hard onderuit dat er werd gevreesd voor diverse botbreuken en wat al dan niet. Naar de eerste hulp post gebracht waarbij werd geconstateerd dat er waarschijnlijk een scheur zat in zijn elleboog.

Dus de arm in de draagband en met het verzoek om een dag later zich te vervoegen bij een naburig ziekenhuis. Daar stond Henk met zijn arm in de mittella en een grote glimlach op zijn gezicht. Hij dacht natuurlijk die pechprijs is voor mij, maar dat was toch een misrekening.

Want met een mittella en met een grote glimlach, dachten wij dit is niet helemaal in orde. Ik heb nergens last van was nog zijn commentaar.

Dus Henk , volgens ons je hebt de zaak bedonderd, en gaat de pechprijs dit jaar helaas aan jouw voorbij. Volgend jaar maar weer een poging doen.

Maar ja wie dan nu zult u zich afvragen. Afgelopen winter hebben we niet heel veel natuurijs gehad maar we hebben toch nog een aantal dagen kunnen schaatsen. Bijv. op de Engberdijkse vennen, de meeuwenkolonie, en natuurlijk ook op de combibaan in Gramsbergen waar menig houstreker zijn rondjes reed.

Op de laatste avond dat het nog kon in grambergen werd besloten om daar de maandagavond training te gaan houden. Om klokslag 7 uur waren de meeste houstrekers dan ook aanwezig, maar we kwamen er snel achter dat ijs van zodanige kwaliteit was dat er niet door hou streek getraind kon worden. Er werd nog geopperd om op de eigen baan de Boshoek te gaan trainen , maar door de voorzitter Tom Kerssies was dit al enkele malen afgeraden om dat de ijsdikte niet genoeg was om er een horde schaatsers op te laten.

Mede doordat twee lieftallige en wonderschone dames onze voorzitter nog eens diep in de ogen hadden aankeken, ging hij alsnog overstag, maar werd er bij gezegd alleen voor de trainingsgroep.

Zo gezegd vertrokken we met zijn allen naar de Boshoek. En konden we daar voor het eerst weer sinds vele jaren onze rondjes rijden.

Maar dit bleek helaas ook van korte duur, hadden we maar geluisterd naar onze voorzitter.

Tom bleek toch veel verstand te hebben van ijs. Maar alleen Tom was niet bestand voor de charmes van bovengenoemde dames. En ja hoor het ijs was inderdaad niet sterk genoeg en de eerste schaatsers gingen al door het ijs. En dat is wel pech hebben, kun  je voor het eerst weer na jaren weer op de eigen baan. Zak je door het ijs.

En op zich is dat niet zo erg, het is niet erg diep en je houd er alleen een nat pak aan over. Tenminste dat dachten we maar bleek niet zo te zijn want 1 van de ongelukkige was weken uit de running door de val met een zwaar gekneusde enkel, ja dan heb je pech.

En als klap op de vuurpijl zat diegene zijn eigen ondergang ook nog te filmen, ja dan heb je wel extra veel pech.

Ja Rogier je weet nu wel inmiddels dat het over jouw gaat. Je hebt er aardig je best voor gedaan maar je hebt hem toch echt verdient.

Van harte gefeliciteerd!